۱۰ رفتار غلط که آینده فرزندتان را نابود می‌کند

به گزارش سرویس وبگردی خبرگزاری صدا و سیما، برخی از والدین ناخواسته رفتار‌هایی انجام می‌دهند که باعث ضربه زدن به اعتماد به نفس فرزندشان می‌شود در مقاله زیر این رفتار‌ها را معرفی می‌کنیم. 

برخی از والدین با رفتار‌های سمی و اشتباه خود باعث می‌شوند که کودکشان به فردی سرخورده و با اعتماد بنفس پایین تبدیل شود و در نتیجه آینده خوبی نداشته باشد.

 

دانشمندان و روانشناسان کودک می‌توانند بچه‌های نمک نشناس را با فرزندانی که تحت تاثیر رفتار بد خانواده بوده اند از یکدیگر متمایز کنند. 

مطالعات نشان می‌دهد که چگونه رفتار‌های والدین می‌تواند زندگی فرزندانشان را به نابودی بکشاند و از طرفی بچه بزرگ کردن کار راحتی نیست و نباید روش پدر و مادری را زیر سئوال برد.

در این بخش می‌خواهیم به بعضی از رفتار‌های سمی برخی از والدین بپردازیم که بدون اینکه خودشان بدانند باعث نابودی زندگی فرزندشان خواهند شد و تاثیر مخرب روی آن‌ها دارند.

 

از نظر برخی والدین حمله‌های عاطفی برابر با همان دوست داشتن است و در این خانواده ها، آن‌ها با صدای افتادن کلید روی زمین یا صدای پای پدر و مادرشان متوجه خلق و خوی ان‌ها خواهند شد و این گونه بچه‌ها در یک ترس پایدار زندگی می‌کنند و در واقع اینگونه والدین مجرم شناخته می‌شوند. در واقع این خانواده به فرزندشان این مساله را می‌گویند که " من برایت همه کار انجام دادم، اما تو واقعا نمک نشناسی و قدر نمی‌دانی".

 

در خانواده‌های سمی، والدین مسئولیت‌ها را با فرزندان به اشتراک می‌گذارند تا جایی که گاهی اوقات کودک با خودش فکر می‌کند که رفتار بد او باعث شده پدرش به مواد مخدر روی بیاورد و بعد از آن فرزند در معرض تهمت‌ها قرار می‌گیرد.

نوجوانان در این شرایط مجبورند که به شکایت‌های والدین خود گوش دهند، خودشان را جای والدین قرار دهند و کمک کنند، صبور باشند و به آن‌ها مشاوره دهند و متاسفانه خودشان هیچ حقی برای بیان نظرات شخصی شان ندارند.

 

والدین خود شیفته مایلند که فرزندشان همیشه در بالاترین رتبه‌ها باشد. اگرچه که تمام موفقیت‌های فرزند برای والدین خوشایند است، اما کوچک شمردن عقاید و کار‌های آن‌ها باعث تخریب شان می‌شود، زیرا باعث می‌شود که همیشه از والدین خود ناامید باشند.

 

خانواده‌های سمی که فرزندشان را مجبور می‌کنند که با آن‌ها صادق باشند و این فرزندان از اینکه احساسات خود را با خانواده به اشتراک نمی‌گذارند، احساس گناه می‌کنند و بعدا آن‌ها از همان اطلاعات علیه خود فرزندان استفاده می‌کنند.

 خویشاوندان، همسایه‌ها و آشنایان از راز فرزند با خانواده اش خبر دارند و خانواده نیز فرزند خود را به شدت مقصر می‌داند.

 فرزندانی که به خانواده هایشان اجازه می‌دهند که آن‌ها با حرف‌های تلخ و گزنده سرزنششان کنند.

 

خانواده‌هایی که تنها به موفقیتشان فکر می‌کنند، اما نمی‌دانند که برای موفقیت باید چه کار‌هایی انجام داد مثلا از فرزندشان می‌خواهند که یک شغل خوب پیدا کند، اما هیچ گاه هم خانه را ترک نکند.

این خانواده‌ها تنها برای دو دلیل از موفقیت فرزند خود شگفت زده می‌شوند چرا که:

 

 با موفقیت فرزندشان به حس خودستایی خود کمک می‌کنند و می‌توانند حسادت دیگران را بربیانگیزند.

 فرزندان موفق تضمینی برای آینده بهتر والدین خود هستند و آن‌ها را هم ساپورت خواهند کرد ..

 گاهی اوقات خانواده‌ها به فرزندانشان یادآوری می‌کنند که فاصله زیادی بین آن‌ها و اهدافشان برای موفقیت وجود دارد.

 

هرچقدر که اعتماد بنفس کودک پایین‌تر باشد، راحت‌تر می‌توان آن‌ها را کنترل کرد. خانواده‌های سمی شکست فرزندان را همه جا می‌گویند و در بیشتر مواقع نیز در مورد ظاهر آن‌ها نظر منفی می‌دهند که یکی از بدترین کار‌های ممکن است و اگر هیچ ایرادی هم وجود نداشته باشد این خانواده‌ها سعی در ایراد تراشی دارند.

این خانواده عادت دارند که کودکان خود را تحقیر کنند و نمی‌خواهند که شاهد موفقیت آن‌ها باشند و همچنین خانواده‌های سمی نمی‌خواهند بچه‌های قوی داشته باشند که قدرت خود را نشانشان دهند.

این خانواده با فرزندان خود مثل یک وسیله رفتار می‌کنند و چنانچه اشاره کرده ایم سعی می‌کنند که خودشان برای آن‌ها برنامه ریزی کنند، اما نسبت به نتایج هیچ توجهی ندارند و اگر اشتباهی هم رخ دهد تقصیر را به گردن نمی‌گیرند.

 

این والدین کمکی می‌کنند که فرزندان بدون کمک والدین هم از پس همه چیز بر آیند و هیچ احتیاجی به آن‌ها نداشته باشند، اما هر گونه سرپیچی فرزند ناراحتی و دلخوری والدین را همراه دارد. فرزند با خودش این طور فکر می‌کند:“پدر و مادرم فقط می‌خواهند معاشرت کنند و حس کنند که هنوز هم بهشان احتیاج است” بنابراین کمک آن‌ها را می‌پذیرند و در ازایش آن‌ها هم لطفی می‌کنند، اما این والدین مدام آن لطف ناخواسته شان را به یاد فرزندان می‌اندازند و در واقع کودکان در چنین خانواده‌هایی زندانی هستند، اگر:

 درخواست کمک والدین را رد کنند فکر می‌کنند که بسیار بی ادبانه است که کمک از سوی پدر و مادر را نپذیرفته اند.

 اگر هم درخواست آن‌ها را بپذیرند. فرزندان فکر می‌کنند که در هر موقعیتی باید پذیرای این کمک باشند و در ازای ان نیز خودشان باید در مواقع دیگر کمک کنند و همیشه در دسترس باشند.

 

در خانواده‌های سالم، والدین به فرزندانشان کمک می‌کنند که زندگی مستقل خود را داشته باشند و خانواده‌های سمی هیچ گاه به فرزندانشان اجازه نمی‌دهند که مستقل باشند، اما همیشه یادآوری می‌کنند که خانه، غذا، پوشاک و هر چیز دیگری که دارند را از خانواده خود دارند و هر نوع استقلالی را نیز در فرزند خود نادیده می‌گیرند.

 

زندگی خصوصی؟ فضای خصوصی؟ هیچ کدام از این‌ها در والدین سمی مفهومی ندارد.

اگر در این خانواده‌ها سعی کنید برای خودتان حریم خصوصی قائل شوید، والدین از اینکه بهشان اعتماد ندارید گله می‌کنند و فرزندان دائم باید پاسخگوی سئوالات کنجکاوانه‌ی والدین باشند و چنین والدینی برای زندگی و تصمیمات شخصی فرزندشان هیچ گونه احترامی قائل نیستند.

برای نوجوانان و کودکان بسیار سخت است که بخواهند از دست این خانواده‌ها خلاص شوند و به همین دلیل متخصصان راه‌هایی را به ما پیشنهاد می‌کنند که از طریق آن‌ها بتوانیم رابطه بهتری از قبل با والدین سمی برقرار کنیم.

اول باید حقایق زیر را در نظر بگیریم:

 

یک رابطه سمی مانند یک بیماری مزمن است و تقریبا درمان آن غیر ممکن است و فقط باید از سختی‌های آن دوری کرد و ان‌ها را کاهش داد.

پیشنهاداتی در این مورد وجود دارد که از طریق آن‌ها به این موضوع بیش از قبل پی می‌بریم که هرکس زندگی شخصی خودش را دارد و نباید از عقاید شخصی اش شرمنده باشد.

 

 در خانه شخصی خود با قوانین خودتان زندگی کنید.

 هیچ نقشی در برطرف کردن مشکلات خویشاوندان نداشته باشید. دسترسی دیگران را به چارچوب شخصی خود محدود کنید.

تجربه خودتان را در زندگی به کار بگیرید و از اینکه والدین می‌گویند "من بهتر می‌دانم"، بی تفاوت باشید. اموالتان را خودتان مدیریت کنید:زمان، تلاش و پول. علاقمندی‌ها و سرگرمی‌هایی بدون همراهی خانواده داشته باشید؛ و در نهایت باید به یاد داشته باشیم که: این قوانین برای هر دو طرف صدق می‌کند. فرزندان نیز نباید بیش از حد در زندگی والدین دخالت کنند و روی کمک ان‌ها حساب کنند.

 

منبع: نمناک