عظمت کائنات نشان دهنده عظمت مقصد است+فیلم

به گزارش گروه وبگردی خبرگزاری صدا و سیما، اینکه بعضی اوقات از زندگی ناامید و خسته می شویم بعلت فراموشی هدف بزرگی است که بخاطر آن آفریده شده ایم.
یکی از سفر‌هایی که بدون شک همه مجبور به آن می‌شویم سفر از دنیا برای دیدن سرنوشت خود و پرده برداری از اعمال و کردار در آخرت است.
سفری که پیامبر خدا صلی الله علیه و آله چنین از او یاد می‌کند:
یا ایهَا النَّاسُ انَّکمْ فی دارِ هُدْنَةٍ وَ انْتُمْ عَلی ظَهْرِ سَفَرٍ، السَّیرُ بِکمُ السَّریعُ، فَاعِدُّوا الْجِهازَ لِبُعْدِ الْمَسافَةِ.‌ای مردم شما در خانه سکون و آرامش هستید، و در آستانه سفری می‌باشید، شما را به سرعت حرکت می‌دهند، پس کوشش خود را به خاطر دوری سفرتان بکار گیرید؛ و حضرت امیر علیه السلام این گونه از آن ناله سر می‌دهد:
آه مِنْ قِلَّةِ الزَّادِ وَ طُوُلِ الطَّریقِ وَ بُعْدِ السَّفَرِ وَ عَظیمِ الْمَوْرِدِ.
آه از کمی توشه، و طولانی بودن راه، و دوری سفر، و عظمت مقصد و ابوذر در کنار خانه خدا، این چنین به مردمی که در اطرافش اجتماع کرده اند پند و اندرز می‌دهد:
لَو انَّ احَدَکمْ ارادَ سَفَراً، لَاتَّخَذَ فیهِ مِنَ الزَّادِ ما یصْلُحُهُ، فَسَفَرُ یوْمِ القِیمَةِ امَّا تُریدُونَ فیه ما یصْلُحُکمْ؟
اگر کسی از شما خواست سفری رود، توشه سفر به آنچه بکارش آید تهیه می‌کند، پس شما برای سفر روز قیامت از آنچه به کارتان آید چه تدارک دیده اید؟
شخصی برخاست و گفت ما را موعظه نما، ابوذر ادامه داد:
صُمْ یوْماً شدیدَ الحَرِّ لِلنُّشُورِ، وَ حُجَّ حِجَّةً لِعَظائِمِ الْامُورِ، وَصَلِّ رَکعَتَینِ فی سَوادِ اللَّیلِ لِوَحْشَةِ الْقُبُورِ.
روزی گرم و آتشین را بیاد برانگیخته شدن تان از قبر روزه گیرید، حجّی را برای سختی‌های قیامت به جا آورید، دو رکعت در سیاهی شب برای وحشت قبر، نماز گذارید.
با تامل در قرآن کریم، در این مطلب پاسخ این سوال را جستجو خواهیم کرد که منظور از این که گفته می‌شود پیشگاه با عظمت الهی مقصد کمال و میعادگاه نهائی همه انسان هاست چیست؟

به گواه آیات زیر:
۱– آیه ۱۰۹ سوره مبارکه آل عمران:
«وَلِلَّـهِ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ وَإِلَى اللَّـهِ تُرْجَعُ الْأُمُورُ»
ترجمه: (و هر آنچه در آسمان‌ها و آنچه در زمین است همه ملک خداست و بازگشت همه امور (و موجودات) به سوی اوست).
۲– آیه ۴ سوره مبارکه یونس:
«إِلَیْهِ مَرْجِعُکُمْ جَمِیعًا وَعْدَ اللَّـهِ حَقًّا إِنَّهُ یَبْدَأُ الْخَلْقَ ثُمَّ یُعِیدُهُ لِیَجْزِیَ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ بِالْقِسْطِ وَالَّذِینَ کَفَرُوا لَهُمْ شَرَابٌ مِنْ حَمِیمٍ وَعَذَابٌ أَلِیمٌ بِمَا کَانُوا یَکْفُرُونَ»
ترجمه: (بازگشت شما همه به سوی او خواهد بود، این به حقیقت وعده خداست که او در اول، خلق را می‌آفریند و آن‌گاه (به سوی خود) برمی گرداند تا آنان را که ایمان آورده و عمل صالح کردند به عدل و احسان، ثواب و جزای خیر دهد و آنان که کافر شدند به کیفر کفرشان به شرابی از آب جوشان دوزخ و عذابی دردناک معذّب خواهند شد).

خدا
هر مخلوقی که رنگ هستی می‌گیرد، مبداء پیدایشش خدا، آثار هستی اش قائم به لطف خدا، و مقصد نهائی حرکت تکاملی اش پیشگاه با عظمت الهی است، و براساس وعده حق الهی و حکمت و مشیت بالغه او، میعادگاه همه انسان‌ها پیشگاه خداوند سبحان است و هر انسانی موظف است در مدت عمر دنیائی خویش، با اغتنام فرصت و سعی و مجاهدت با حرکت در صراط مستقیم الهی خود را به آن وعده گاه برساند،

و خداوند رحمان برای عملی کردن این وعده حق و تخلف ناپذیر خود به وسیله عواملی، زمینه‌های تحقق آن را به طور همه جانبه فراهم فرموده است، تا انسان بتواند راه کمال خویش را به درستی بپیماید و به سعادت حقیقی نائل شود.
هدف خداوند از آفرینش انسان
آنچه تا کنون گفته شد، نسبت به اصل آفرینش بود؛ اما در باره‌ی آفرینش انسان، باید گفت؛ کمال خاصى که خداوند می‌خواست با خلقت انسان آن‌را بیافریند، هدف خلقت بشر بود.
توضیح آن‌که: لازمه‌ی کمال فیاض بودن خداوند این است که هر کمال ممکنى را بیافریند. او قبل از آفرینش انسان، موجودات دیگرى را به نام ملائکه آفریده بود که از همان ابتداى آفرینش داراى همه‌ی کمالات ممکنه‌ی خود بودند؛ یعنى، همه‌ی کمالات خود را بالفعل داشتند. پس هرگز به کمال جدیدى دست پیدا نمی‌کنند و مرتبه‌ی وجودیشان تکامل نمی‌یابد.

خداوند از زبان ملائکه فرمود:

«و هیچ‌یک از ما فرشتگان نیست، مگر این‌که براى او مقام و مرتبه‌‏اى معین است و ماییم که صف بسته‌‏ایم و ماییم که خود تسبیح گویانیم».
حال با طرح این موضوعات وارد مبحث اصلی شده، و می‌گوییم: هدف از خلقت انسان - که علت غایی و هدف نهایی خلقت کائنات و پیدایش موجودات است -، هرچه که باشد نتیجه‌اش به خود او برمی‌گردد نه به خداوند که او غنی مطلق است و ممکنات از جمله انسان محتاج اویند،

چنان‌که فرموده است: «ای مردم! شما نیازمند به خدایید، تنها خداوند است که بی‌نیاز و شایسته‌ی هرگونه حمد و ستایش است»؛ و در جایی دیگر، موسی (ع) به بنی اسرائیل گفت: «اگر شما و همه‌ی مردم روی زمین کافر شوید به خدا زیانی نمی‌رسد؛ چراکه او بی‌نیاز و ستوده است».
در این‌باره علی (ع) نیز در خطبه‌ی همام می‌فرماید:

«خداوند سبحان هنگام آفرینش خلق از طاعت و بندگی‌شان بی‌نیاز و از معصیت و نافرمانی آن‌ها ایمن بود؛ زیرا معصیت گناه‌کاران او را زیان ندارد و طاعت فرمان‌برداران سودی به او نمی‌رساند». (بلکه غرض از امر به طاعت و نهی از معصیت سود بردن بندگان است).
درباره‌ی هدف آفرینش انسان در آیات قرآن بیانات مختلفی آمده است که در حقیقت هر کدام به یکی از ابعاد این هدف اشاره می‌نمایند، از جمله:

«من جن و انس را نیافریدم، مگر این‌که مرا پرستش کنند». در جای دیگر می‌خوانیم: «آن‌که مرگ و زندگی را آفرید تا شما را بیازمایدتان که کدام یک از شما به عمل نیکوتر است». (یعنی آزمایشی آمیخته با پرورش و در نتیجه تکامل)، و در موردی دیگر آمده است: «ولی مردم همواره مختلف‌اند، مگر آنچه پروردگارت رحم کند و برای همین (پذیرش رحمت و در سایه آن تکامل)، آن‌ها را آفرید».
همان‌گونه که ملاحظه می‌شود، همه‌ی این خطوط به یک نقطه منتهی می‌شود و آن پرورش و هدایت و تکامل انسان‌ها است. از این‌جا معلوم می‌شود که غایة الغایات و هدف نهایی آفرینش انسان، رسیدن به کمال و سعادت و دست یازیدن به والاترین کرامت‌ها و ارزش‌های انسانی است که این همه در پرتو شناخت و معرفت و عبودیت و بندگی آگاهانه به پیش‌گاه ذات احدیت میسور و ممکن خواهد بود که: «بندگی خدا گوهر گران بهایی است که باطن آن ربوبیت است»، که هر کس به آن دست یافت سلطنت بر همه‌ی ما سوی الله کند.

بیشتر بخوانید:تاثیر نماز بر جوانان
در روایتی از امام صادق (ع) می‌خوانیم: که امام حسین (ع) در برابر اصحابش آمد و چنین فرمود: «خداوند بزرگ بندگان را نیافریده، مگر به برای این‌که او را بشناسند، هنگامی که او را بشناسند، عبادتش می‌کنند و هنگامی که بندگی او کنند از بندگی غیر او بی‌نیاز شوند».

صحبت های حجت الاسلام عاملی درباره اهمیت مقصد

منابع: حوزه نت، اسلام کوئیست