ورزش مادر ایران طفل سرراهی باشگاه ها

آن ها یادشان می رود که برای رسیدن به این اهداف متعالی باید همچنان دربه در از این وزرات و نهاد به آن ارگان دیگر بروند و این موضوع سال جدید و کهنه نمی شناسد.

در تمامی رشته های ورزشی دنیا لیگ باشگاهی عامل اصلی احیای یک رشته است چیزی که در ایران خبری از آن نیست و مسئولان فدراسیون فقط برگزار می کنند تا تقویم اجرا شود و در آن خبری از کشف استعدادها، سطح فنی، افزایش مخاطب و... نیست چرا که در رقابت های باشگاهی ایران پول نیست!

مشکل مالی موضوعی است در سال های اخیر گریبان کل ورزش البته تصحیح می کنیم گریبان رشته های منهای فوتبال ایران را گرفته و تاکنون کمتر کسی به فکر برطرف کردن مشکل برآمده است.

در این میان وضعیت دوومیدانی از دیگر رشته ها اسف ناکتر است، حال مادر ورزشها خوب نیست ورزشی با  چندین رشته  تحت پوشش،  که ظرفیت تربیت ورزشکار حرفه ای برای دیگر رشته از جمله فوتبال، والیبال، بسکتبال، هندبال، کشتی، رزمی، شنا، را دارد. 

حتی فعالیت در مواد پرتابی هم  می تواند ورزشکاران قدرتمندی برای رشته هایی چون پاورلیفتینگ، زیبایی اندام، وزنه برداری، جودو و کشتی را پرورش دهد.

وقتی با مسئولان ، حامیان مالی و بخش های خصوصی صحبت می کنیم همه از مشکلات ورزش مادر ایران مطلع هستند و با آن ابراز هم دردی می کنند و در جایگاه صحبت راهکارهای خوبی هم ارائه می کنند اما وقتی به مرحله عمل می رسیم کمتر کسی از میان آن ها حاضر است اقدام و یا سرمایه گذاری کند.

بهتر است آن ها بدانند از دلِ همین مادر  است که فوتبالیست قدرتمند و نام آوری تربیت می شود چرا که در دنیای حرفه ای ورزش که همه چیز براساس علم پیش می رود نمی توان دیگر به سبک سنتی و کشف استعداد از کوچه های خاکی اکتفا کرد.

اگر چه خیلی دیر شده اما بهتر است از همین الآن مسئولانی که می توانند در بالا بردن ورزش ایران زمین، نقش موثری داشته باشند برای حمایت از ورزش مادر (دوومیدانی) فکر کنند و گام های خود را بردارند، چون در غیراین صورت وضعیت نتیجه گیری مان در عرصه های مختلف به خصوص المپیک به مراتب بدتر از المپیک 2016 ریو خواهد شد و روزی می رسد که باید مثل گودرزی وزیر وقت المپیک 2016 بگوییم برزیل هم مانند لندن فقط یک اتفاق بود!

اگر مسئولان باشگاهی دست های دوومیدانی که با پاهای لرزان حرکت می کند و دیگر کمتر قادر به ایستادن است را نگیرند این رشته به المپیک 2020 توکیو نمی رسد و در آینده ای نزدیک باید فاتحه آن را خواند و به زودی درب آن راهرو تاریک در ورزشگاه شهید کشوری را که ساختمان اداری فدراسیون لقب گرفته است، را بست...

اکثر مسئولان باشگاه ها همان کودکانی هستند که بعد از تعطیلی مدرسه در خیابان ها و کوچه های خانه پدری شان با توپ پلاستیکی فوتبال بازی می کردند و به خاطر عشق به این رشته،  پای هر تنبیهی می ایستادند، حال برخی از آن ها در حکم مقام مسئول برای ورزش یک مجموعه ای خصوصی یا دولتی تصمیم می گیرند و با اتفاقاتی که شاهد آن هستیم می توان به این نتیجه برسیم که بخش اعظم تصمیمات ناشی از همان علایق کودکی است.

اگر مسئولان این باشگاه ها که برای منابع مالی یک مجموعه تصمیم می گیرند بخواهند با نگاهی بی طرف تصمیم گیری کنند برایشان باید حمایت از رشته های پایه مثل دوومیدانی، شنا و ژیمناستیک را همانند دیگر باشگاه های صاحب نام جهان نسبت به فوتبال در اولویت قرار دهند.

نکته جالب درباره لیگ این است که باشگاه‌ها بیشتر به فکر جمع کردن دوومیدانی‌کاران و تیمداری آن هم در مقطع زمانی کوتاه هستند و عمدتا مساله داشتن رشته دوومیدانی در باشگاه و پرورش استعدادها برایشان جذابیتی ندارد. اما همین لیگ نیم‌بند، هم فدراسیون را راضی می‌کند و هم ورزشکاران را. 

اینکه می‌گوییم دو و میدانی مادر ورزش ها است امروز برای خیلی ها معنایی ندارد چون آنها از ورزش چیز دیگری می‌خواهند ...