حادثه پلاسکو و روحیه همبستگی و همدلی ایرانیان

بار دیگر همدلی به خیابانهای تهران آمده است. در روزهای اخیر شاهد حضور گسترده مردم در سه راه جمهوری بودیم که برای دیدن فاجعه ریزش ساختمان پلاسکو رفته بودند که مورد نقد بسیاری از رسانه ها قرار گرفت ولی به راستی چه چیزی مردم را به صحنه های دردناک همچون آتش سوزی، ریزش آوار و یا حتی برخورد دو قطار می کشاند؟ سنگدلی؟ کمک رسانی؟ ثبت لحظه های غم انگیز و یا شادی آنان و انتشار آن در شبکه های اجتماعی؟

قطعا غیرمنصفانه است که این حضور را فقط به پای سندگلی و سلفی گرفتن بگذاریم!

مردم حاضر اگر توانش را داشتند به یاری شهروندانی که در حال سوختن بودند و یا زیر آوار مانده بودند می شتافتند و با تمام قوا به کمک همشهری خود می رفتند و از مرگ نجاتش می دادند.

مردم ما همانهایی هستند که در هر شرایطی دست از ایثار و از خودگذشتگی، همیاری و کمک به هم وطن خود برنمی دارند و ساکت نمی نشینند. 

دیده شد در سانحه برخورد دو قطار مسافربری تبریز به مشهد و سمنان به مشهد در آذر ماه  ۹۵ چگونه به یاری یکدیگر شتافتند و با مراسم های یادبود و پیامهای تسلیت و احترام به خانواده های بازماندگان و تجلیل و دلجویی از آنان نشان دادند که مردم ایران در هیچ شرایطی از کمکهای انسان دوستانه خود دریغ نمی کنند. 

همان گونه که در روزهای اخیر شاهد حضور آتش نشانان برای امدادرسانی در ریزش ساختمان پلاسکو هستیم، مردم تهران و دیگر شهرستانها نیز در کنار سایر هموطنانشان مراسم های دعا و نیایش برگزار کردند تا از مقام آتش نشان تجلیل کنند.

اینان هر آنچه در توان داشتند اعم از برپایی هیات های خاص در نیمه های شب و در حین امداد رسانی، با در اختیار گذاشتن وسایل و ماشین های امدادی خود جهت تسریع در امداد رسانی و یا حتی تهیه و تدارک غذا برای امدادرسانان و ...در صحنه این فاجعه به کمک همنوع خود شتافتند. 

حادثه پلاسکو با تمام آسیب ها و ضررهایش، یک وجهه دیگر  و قابل تامل هم داشت و آن روحیه اتحاد، همبستگی و حس همدلی مردم ایران بود.